Blog: Doffe ogen

Frankrijk is een prachtig land. Kennen jullie de rest van het gezegde ook? Op gevaar af dat ik de paar Franse mensen die ik ken onsterfelijk beledig, voel ik het wel zo. Of misschien komt het omdat ik en vakantie altijd een ietwat gespannen relatie hebben. Ik ging voor de inspiratie. Dat werd toch een beetje anders.

For old times sake heeft Engeland eigenlijk mijn voorkeur. De keuze was echter op Frankrijk gevallen wegens het weer. Het is op een motor – als ik dan toch op vakantie ga mijn favoriete vervoermiddel – wel zo prettig als het droog is en je niet teveel laagjes aan hoeft. Al snel over de grens werd duidelijk dat het geen vakantieseizoen meer was. Even stoppen voor koffie? Vergeet het maar, alles dicht. Een restaurant zoeken? Zelfs dat viel niet mee. Fransen gaan tussen de middag uitgebreid lunchen. Wij wilden alleen koffie. Dat vinden ze gek en daar reageerden ze dan niet zo goed op. Ik omschrijf het als nuffige minachting. Wij voelden ons niet echt welkom. Toevalstreffer? Na een paar dagen van deze ervaringen vind ik van niet. Ik spreek de taal redelijk. In alle landen waar ik poogde in de landstaal te converseren, leverde dat altijd waardering en behulpzaamheid op. Op een enkele uitzondering na wendde men zich in dit deel van Frankrijk zuchtend af. Héb je weer zo’n buitenlander.

Ik schrok ervan

Om gelijk nog maar een heilig huisje om te schoppen: wat ook tegenviel was Saumur. Dé plek van de Franse klassieke dressuur, gebaseerd op de leer van Francois Baucher en de légèreté, wat zich ongeveer laat vertalen als lichtheid en ongedwongenheid. Dé plek waar een van mijn leermeesters John Lassetter een deel van zijn opleiding heeft gehad. Een enorm terrein buiten een fraaie, historische stad. Ik kwam er voor inspiratie, maar ik ga het eerlijk zeggen: ik schrok van wat ik zag. Grote paarden in kleine stallen, die dagelijks de route afleggen van die stal naar de bak en terug. En soms naar de stapmolen. Op zondag hebben ze ‘vrij’, wat betekent dat er niet wordt getraind. Ze glimmen als een spiegel, ze krijgen geplette haver, iets waar wij ongeveer net na de Middeleeuwen mee zijn gestopt (ik chargeer, maar dat komt omdat ik me er zo over verbaas dat iedere vorm van wetenschappelijk bewezen voortgeschreden inzicht hier leek te ontbreken). Ze zullen het ongetwijfeld krijgen, anders gaan ze dood, maar ik zag in geen één stal een paard kauwen op ruwvoer. Voor het werk gaan ze vol in de bandages. Op sommige stallen staat een waarschuwing dat je het paard in kwestie voorzichtig moet benaderen.

Geestdodend

Eén ruiter heeft zo’n zes paarden te rijden, van jong tot ervaren. Het zijn lichte Franse mannetjes (er zijn ook vrouwen, maar die zag ik niet in actie) die echt heel netjes zitten. Ze trainden op trens en dat gebeurde in alle rust. Geen geruk of gepluk. Rijden kunnen ze wel. Maar de geestdodendheid droop er vanaf, ik zag alleen doffe ogen. Ik werd er zo verdrietig van. Ik voelde alleen maar hulpeloosheid en hopeloosheid. Légèreté is een leuk streven, maar zonder sprankeling is dat voor mij niets waard. En waar ik ook altijd wat moeite mee heb is het afgeven op andere, in dit geval ook klassieke opleidingen. Wenen en Portugal, dat was allemaal niks.

Verbijsterend goed

Een illusie armer gingen we door naar Le Puy du Fou. Een enorm themapark waarbij in grote shows ook met veel dieren wordt gewerkt. Ik had me er enigszins op ingesteld dat ik daar misschien iets van zou vinden, maar dat pakte totaal anders uit. Ja, er kwam van alles voorbij, van Hooglanders tot varkentjes, damherten tot dromedarissen, fretten, honden, allerlei soorten vogels en heel veel paarden. Maar wat daar juist opviel was de vrijheid, het spel, het plezier dat ze uitstraalden. Van een rondje hollen, elkaar achterna zitten of achter een bak voer aan rennen krijgt een beest niks, als hij daarna weer lekker de wei in mag. De shows, de technische hoogstandjes, ik kan het niet beschrijven, zo ongelooflijk indrukwekkend. Zoek maar even op YouTube, al zag ik dat de grootsheid die je in het echt ervaart niet helemaal overkomt. Le bal des oiseaux fantomes is een spektakel met los rondvliegende vogels, waarbij de uilen, arenden, ooievaars, lepelaars en gieren bijna in je nek landen. Bij het einde vliegt er een deltawing over met daarachter ganzen… Voor wie geen Frans verstaat is er een app met een simultaan vertaling, die uitstekend werkt. Er zijn openluchtmuseum-achtige dorpjes met als thema Middeleeuwen of Vikingen of jaren dertig. Ook zijn er een soort doorlopende voorstellingen, met een combinatie van bewegende poppen en acteurs, van zo’n hoog kwaliteitsniveau dat je er verbijsterd uitkomt. We waren er twee dagen en hebben nog niet alles gezien. Echt, een ervaring om nooit te vergeten.

Vakantie levert me stress op

Daarna hadden we nog een paar dagen en een route uitgestippeld, maar het weer sloeg om. Regen, regen, regen. Ik ben er niet trots op en ik deed echt mijn best om er het beste van te maken, maar ik werd er zo niet blij van. Reizen is aan mij niet besteed. De onzekerheid waar we gaan slapen, eten, motor veilig parkeren zodat hij er de volgende ochtend nog intact staat, is voor sommigen avontuurlijk, maar levert mij stress op.

Om het verhaal niet al te lang te maken: ik ben weer thuis. Waar alles prima is verlopen. Het been van DD is wat dunner, maar de zwelling is nog niet weg. Ik zie alleen niets aan hem qua beweging. Meteen na thuiskomst kon ik het uiteraard niet laten en ben ik even met hem gaan stappen aan de hand. Nou ja, heb ik een briesende, dansende vlieger uitgelaten aan een touwtje. Passage-piaffe met vuurspuwende ogen, waar ze in Saumur een hartaanval van hadden gekregen. De dag erna er toch maar opgeklommen voor het stapwerk en…geen vuiltje aan de lucht. Zo braaf als een manegepaard.

Voor bagage heb je op een motor niet veel plek. Het is verbijsterend hoeveel wasgoed het je evengoed oplevert. Qua inspiratie ben ik niet veel opgeschoten. Ik heb komende week wel twee gesprekken waar wat leuks uit kan komen. Maar ik ben toch al zielsgelukkig, want ik zit weer met mijn kont in een zadel. Van een paard, welteverstaan!