Peter Versteijnen in China: ‘We moeten er het beste van maken’

Peter Versteijnen doet regelmatig verslag voor Nieuws.horse vanuit Shanghai over zijn belevenissen. Deze keer vertelt de instructeur van de Jay Club over de lockdown voor 28 miljoen mensen….

Op 23 februari kwam Peter Versteijnen weer aan in China na de lange vakantie waarin hij thuis in Middelbeers eindelijk weer zijn vrouw, zoon, schoondochter en kleinkind kon zien. Met de kennis van nu had hij beter even langer in Nederland kunnen blijven:

‘De maatregelen begonnen half maart en per 1 april is Shanghai helemaal dicht gegaan, 28 miljoen mensen, moet je je voorstellen! En toch ben ik wel blij dat ik nou hier ben. We kunnen elke dag de paarden rijden , we verzorgen ze, ik help de trainers. Maar we mogen nergens heen, en alles is dicht. Ik kan mijn haren bijna op een staartje doen, ik word nog eens een oude hippie.’

Dat betekent dat hij nu op stal woont, met collega’s die thuis zijn gevlucht: ‘In totaal zo’n 40 mensen, eigenlijk hebben we een soort ponykamp. We slapen op een stretchertje, overdag kunnen we de paarden wat rijden en verzorgen. Klanten komen er niet, dus er komt geen cent binnen. En dat is nou al bijna zes weken onderweg. Ze zeggen dat het waarschijnlijk op 10 mei na de vakantie versoepeld wordt maar je hoort ook dat het wel half juni kan worden, niet normaal.’

‘Toen ik weer aankwam in China, moest ik eerst een paar weken in quarantaine, daarna heb ik bijna drie weken opgesloten gezeten in mijn appartement. Gelukkig in een compound, zeg maar een aantal flatgebouwen met een muur eromheen. Je moest eerst binnen de muren blijven maar vanaf 1 april mocht ik ook niet meer naar buiten, moest ik in mijn appartement blijven.’

‘In mijn appartement kan ik Netflixen via mijn telefoon, aansluiten op mijn pc maar na twee dagen ben je daar wel helemaal klaar mee. Op een gegeven moment ben ik maar mensen gaan bellen, gewoon om wat te kletsen te hebben, met mijn vrouw, met familie, met oude buren. Of met Maarten Dijkerman, die zit midden in Shanghai, in het centrum waar de besmettingen het ergst zijn. Hij doet nog wat vrijwilligerswerk, met zo’n wit pak aan. Eten en voorzieningen zijn hier mondjesmaat, ik had eerst het geluk dat ik via de eigenaar en wat klanten wat toegestuurd kreeg maar op een gegeven moment mocht dat ook niet meer. Alle pakketjes werden ontsmet: ik kreeg een doos met groenten, vlees, rijst, of zelfs een hele kip, dat werd helemaal bespoten.’

‘Sinds een week hebben ze me kunnen onttrekken aan die compound omdat ik vorig jaar gedotterd ben en ‘nu weer last van hartrimtestoornissen kreeg’. Ik mocht naar de stal maar niet meer terug. Hier staan zo’n 100 paarden, die kunnen we met grooms, verzorgers en trainers wel in conditie houden. Op de parkeerplaats liggen zakken mest die niet afgevoerd kunnen worden. De fabriek voor de verwerking is dicht en er is ruimte omdat er toch geen auto’s mogen komen. Gisteren hebben ze 36 ton hooi gebracht, die chauffeur moet ergens in Shanghai langs de kant gaan staan, wachten tot het weer open gaat. We hebben nu weer voor anderhalve maand hooi. Hardvoer van Red Mill wordt normaal uit Ierland aangevoerd maar ook dat ligt stil. We hebben nu alleen nog voer van Chinese makelij maar dat heeft niet die kwaliteit.’

‘Mensen zijn hier bang om positief te testen, ik ook trouwens. Dan moet je naar een shelter, gymzaal of zo, lig je op stretchers zo’n anderhalve meter van elkaar, met kartonnen muurtjes ertussen. Man, je wilt niet weten hoe de toiletten en zo eruitzien daar. Mensen hebben geen keuze. In mijn appartement waren vorige week toen ik ging 0 besmettingen, nu ineens 7. Die zijn opgepakt en weggevoerd naar zo’n schuilhut. Ze proberen wel wat van de overheid: in een week tijd hebben ze zo’n gebouw gemaakt, zeg maar een AZC, eerst beton gestort en toen van damwandprofiel opgetrokken. Kleine kamertjes, met een provisorische douche en toilet. Maar ja, van de week was het hier een flinke storm met regen, is het gebouw in elkaar gestort.’

‘Wat de politiek beslist, is goed voor de mensen van China, zo denken veel mensen hier. Ze vervelen zich maar doen toch precies wat ze moeten doen. Iemand uit Bejing heeft de leiding over de 0-virus-policy, die wil geen gezichtsverlies lijden. Het is elke dag testen, gebouwen worden afgesloten, de ingang wordt bewaakt, en dat wordt allemaal in kaart gebracht. Nou gaan ze ook hele delen van Bejing afsluiten omdat daar 40 besmettingen zijn geconstateerd. En zo zijn er nog een paar steden.’

‘Mensen die medische hulp nodig hebben, krijgen dat niet. Een hartaanval of iets acuuts: dan ben je klaar. Maarten Dijkerman vertelde me van iemand die zijn medicijnen niet kreeg na een kankeroperatie: hij is van een flat gesprongen. Zijn Corgy bleef alleen achter: nou ja, die hebben ze en public maar doodgeslagen. Mensen zijn over het algemeen echt vriendelijk hier maar als ze die witte pakken aandoen, dan worden het barbaren, dan denken ze dat ze een hogere macht zijn. En toch zie je dat steeds meer mensen in opstand komen, vooral mensen die veel contacten hebben met het buitenland.’

‘We mogen ons gelukkig prijzen met een geweldige staleigenaar van de Jay Club. Hij heeft afspraken gemaakt met het restaurant hier aan de overkant waardoor we om een lunch en een diner krijgen, dat betaalt de staleigenaar. Vaak eten we hetzelfde want veel verschillende ingrediënten hebben ze niet. Maar ja, we maken er het beste van!’