Voor wie ons nog niet kent; hoi! Ik ben Lia, moeder van Merel (6), Daan (5) en Sanne (1), werkzaam op een administratieve functie bij een transportbedrijf én op de kinderboerderij waar ook mijn pony's Rebbel en Phenix wonen. Daarnaast geef ik heel kleinschalig en laagdrempelig wat ponyrijles op mijn pony's. 

Heel veel quality time met de jongens is er dus gemiddeld genomen niet - ik neem jullie in dit filmpje dus mee op mijn Horsemanshippad - van 2008 (toen Phenix bij mij kwam) tot nu! Mijn excuses voor de kwaliteit van de beelden, het is enorm veel minder geworden en ik heb het niet beter kunnen krijgen. 

Ik was gewend hard en grof met paarden om te gaan, vooral te ‘eisen’. Niet dat dat ooit goed gevoeld heeft, maar zo had ik ‘het geleerd’. Phenix liet me (letterlijk en figuurlijk, op dag 1 een blauwe plek in mijn arm en op dag 2 een lel tegen mijn been) voelen dat dat me niet ver ging brengen met hem. Hij opende mijn ogen, eiste van me dat ik in het hier en nu was, mijn gevoel weer ging gebruiken en mijn onderbuikgevoel moest leren vertrouwen. Reb vult dat aan met lessen in zacht zijn, zo min mogelijk doen, vertrouwen en verbinden. Eerlijk zijn, vanuit liefde werken. Angst en boosheid zijn geen goede raadgevers. Kinderen zetten dingen ook in een ander perspectief.

Zonder dat het ooit mijn bedoeling was (ik wilde graag het lesgeven aan volwassenen met hun eigen paard weer gaan oppakken komend voorjaar) rolde ik vorige zomer in het geven van ponyrijles. Ik kwam mezelf weer tegen zoals op de PABO die ik nooit afmaakte; ik verdronk bijna in het verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kan door mijn toon, technieken, (gebrek aan) kennis, manier van denken – de kinderen zó veel leren en geven, of juist niet!

De angst het verkeerd te doen en kinderen een complex te bezorgen of niet tot hun recht te laten komen greep me. Daarnaast ook het stukje – hoe zorg ik goed voor het kind, zonder dat daarmee de pony ineens het ‘lijdend voorwerp’ wordt.

Maar dit keer heb ik me erin vastgebeten en de mogelijkheid tot aan mezelf werken aangepakt; zowel de pony’s als de kinderen zijn vooral een spiegel, een mogelijkheid zélf te leren en te ontwikkelen. Dat wat ik bedenk in mijn hoofd, is soms lastig in de praktijk; dáár zit groei! Ik moest onthaasten, tot de kern komen, hapklare brokjes van de stof maken, kleine dingen écht goed doen, overstromen van liefde, positiviteit en vertrouwen.

En als je dan in jezelf die ontwikkeling vindt, groeit alles en iedereen om je heen ineens mee, ik vind het ZO gaaf dat nu meer en meer te voelen!

Mede dankzij deze contest ben ik me steeds meer bewust aan het worden van wat mijn rol in het proces is: begin bij jezelf, geef het goede voorbeeld! Wees op een positieve manier kritisch naar jezelf, mild naar anderen! Hou je ogen open, durf in de spiegel én verder dan je neus lang is te kijken. Durf te leren van een ander, word collega’s of vrienden in plaats van concurrenten!

Laten we van de (paarden)wereld met zijn allen een steeds mooiere plek maken! 🦄❤️

Stem op deze video door op de "Vind ik leuk" knop te drukken.

En geef je feedback in de reactie onderaan!