Lesgeefavonturen en andere misvattingen

Ha, daar ben ik weer! Mooi moment om weer eens wat hersenspinsels de wereld in te slingeren. Waar te beginnen? 

Ondertussen ben ik al weer even bezig met de manegelessen en het lijkt me aardig af te gaan. Nou ben ik Centered Riding instructeur en daar gaat bij de meeste mensen helaas geen belletje van rinkelen, maar kort gezegd heeft het te maken met houding, zit, balans en inwerking op het paard. Ik heb het zelf altijd een prettige rijstijl gevonden en het is ook daadwerkelijk functioneel en daardoor fijn voor je paard. 

Nou die kids van mij vinden het in elk geval zeer interessant, want elke week gooi ik er wat oefeningen doorheen met een stukje uitleg, dan gaan ze het proberen en dan werkt het verhip nog ook. Daarnaast ben ik ook van de krukjespolitie, want ook dat schijnt toch nog niet helemaal ingeburgerd te zijn. Het krukje is niet voor stijve ruiters, dat is voor de paarden zeg ik dan altijd een beetje plagerig

Vandaag ook, viel ik in voor een zieke collega, en ook met deze groepen ging ik hiermee, maar ook met wat principes vanuit het grondwerken aan de slag. Want wat mij altijd opvalt is dat er toch soms nog best 'agressief' gereden wordt door kinderen en tieners. En dat vind ik dan weer jammer, het is niet nodig en het is al helemaal niet stoer om zo te rijden. Bij sommigen was dit wat tegen het zere been, maar daar zit ik dan weer wat minder mee, ik heb nl graag blije ruiters, maar t liefst ook blije paarden. 

Ook begeleid ik momenteel een combinatie waarvan het paard een karperrug heeft. Dat kom je niet van tegen onder het zadel, maar dit paard heeft Z gelopen en is gewoon berijdbaar. Vandaag is de revalidatietherapeute langs geweest om een specifiek plan te maken, want dit paard is langdurig geblesseerd geweest. Gewoon groen licht en helemaal eens met mijn kijk op hoe dit paard getraind moet worden. En dat is toch lijnrecht tegenover de mening van velen, waarvan ik me dan weer afvraag waar die mening op gestoeld is. 

Hak op de tak? Vast wel. Maar mijn punt is, iedereen doet zijn best, maar het kan altijd beter. En ik hoop met mijn aanpak en visie anderen te besmetten. Het contrast tussen het eerste deel en het tweede deel van mijn verhaal is groot, maar alles geeft toch altijd een signaaltje af. En daar word ik dan weer vrolijk van