Dit is niet het standaard fancy verhaal van een professional, dat wilde ik natuurlijk wel (iets met ego enzo), maar het gaat ook over de struggles die iedere paardeneigenaar wel kent. 

Om mij heen zie ik veel mensen die een paard kopen. Soms na jaren van dromen, soms nadat hun vorige paard overleden is. Maar wat de reden van aankoop ook is, het valt vaak gewoon heel erg tegen met een nieuw paard. Sommige mensen zetten door, nog minder zoeken hulp, maar veruit de meeste mensen geven op en zeggen dat de klik er toch niet was. 

Het punt is dat heel veel paarden nogal afgesloten zijn, en als jij je paard een beter leven geeft, komt ook het eigen karakter (met bijbehorende eigen mening) boven. En dan is het niet altijd gelijk rozegeur en maneschijn...Zelf heb ik veel mensen die hulp zochten mogen begeleiden en ze werden allemaal een team met hun paard. Het vergt gewoon tijd, geduld, doorzettingsvermogen en een heleboel liefde, net als iedere andere relatie eigenlijk.

Dus toen ik met mijn 20 jaar aan kennis en ervaring, en de juiste mensen om mij heen, op zoek ging naar een 2e paard om mijn bedrijf te kunnen uitbreiden, nam ik dit mee. Een nieuw paard zou tijd krijgen om in de rol van onze nieuwe collega te groeien. 

Maar waar ik vooraf dacht dat een half jaar voldoende zou zijn voor Diferente (ik ben tenslotte professional, nietwaar?), zijn we nu ruim 1,5 jaar verder en nog altijd niet op het punt waar ik had willen zijn. Is dat een gebrek aan de juiste klik? Heb ik een verkeerde keuze gemaakt? Moet ik een ander thuis voor hem zoeken? 

Ik denk dat het antwoord op bovenstaande 'nee' is. Hij is precies het paard wat ik nodig had, legt altijd zijn hoef op de zere plek. Houdt mij keer op keer een spiegel voor en leert mij ontzettend veel. Het laatste half jaar zag ik dat trouwens anders hoor, frustratie en spanning groeide en ik wist gewoon even niet meer of hij bij mij wel op zijn plek was. 

Tot we werden aangevallen door een hond eind november, het was best een traumatische ervaring voor ons allemaal (Fenna mijn merrie was er ook bij). Ik besloot even alleen maar leuke en fijne dingen te doen, niks moeilijks, alleen maar emotioneel opladen en stress loslaten. Dit was echt de beste keuze voor Diferente, zijn laatste reserves verdwenen, net als zijn spanning. 

Hij leerde hoe hij echt contact kon maken, we konden na 1,5 jaar eindelijk los spelen zonder dat hij onzeker werd van alle vrijheid. En nu pas heb ik het gevoel dat we aan het begin staan van onze reis, dat de wereld aan onze voeten ligt.

Vandaar geen fancy video van alles wat we hebben bereikt, een video die ik als professional graag in deze categorie had willen delen (zei ik in de video niet dat ik mijn ego had losgelaten?! Oeps). Maar meer een hart onder de riem voor alle paardenmensen die het soms even niet zien zitten. Het is niet altijd makkelijk, en we moeten heel veel opgeven voor, én investeren in onze paarden, maar ze zijn het zó waard!

Dus heb geduld en wees lief voor jezelf en je paard als het even niet lukt, het komt echt goed. 

Stem op deze video door op de "Vind ik leuk" knop te drukken.

En geef je feedback in de reactie onderaan!